Οι μεταγραφές τελείωσαν – μέχρι τις επόμενες – και πλέον στον Παναιτωλικό καλούνται να «χτίσουν» τη νέα ομάδα. Και κυρίως να μάθουν να ζουν χωρίς τον Βιγιαφάνιες. Οι «νέοι» δείχνουν σε θέση όχι μόνο να καλύψουν επ’ άξια το κενό του «Λούκο», αλλά και να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Παράλληλα η παραχώρηση του «Βίγια» «φωτογραφίζει» ακόμη μία φορά πως στο Αγρίνιο έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο σκάουτινγκ για… μεγάλα πράγματα. Παρότι καλούνται να ξεπεράσουν πολλά εμπόδια. Ας αναλύσουμε μαζί τα δεδομένα που έχουν μετατρέψει τα «καναρίνια» σε «σχολείο» ανεύρεσης ποδοσφαιριστών.
Το να «φέρεις έναν παίκτη» είναι απλό. Όμως έχει πολλές παραμέτρους. Καταρχήν σε κάθε μεταγραφική περίοδο ισχύει ο άγραφος νόμος πως «οι μισές προσθήκες να΄βγουν’ τότε όλα πήγαν καλά». Οι «κυανοκίτρινοι» ξεπερνούν το συγκεκριμένο μέσο όρο εδώ και χρόνια. Παρότι καλούνται να ξεπεράσουν αρκετά εμπόδια. Πάμε λοιπόν στο… παρασύνθημα και ας αναλύσουμε πώς κινούνται κάθε καλοκαίρι και χειμώνα στο Αγρίνιο σε ότι αφορά τις μεταγραφές. Τα «εμπόδια» και η τελική… σούμα.
Ο Παναιτωλικός είναι μία ομάδα που τώρα «μεγαλώνει». Μόλις τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί στη Σούπερ Λιγκ και παρότι έχει εξαιρετικό όνομα στη «πιάτσα», το ότι μόλις από το 2010 και μετά έχει βρεθεί στο προσκήνιο, αποτελεί ακόμη ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον ξένο παίκτη να έρθει. Ας το κάνουμε… πενηνταράκια. Δεδομένα καλοί παίκτες της κατηγορίας – κυρίως ξένοι – για να μετακινηθούν στο Αγρίνιο ζητούν περισσότερα χρήματα σε σχέση με άλλες ομάδες, κυρίως εκείνες του γκρουπ των πρωτοπόρων. Η περσινή απώλεια ενός ευρωπαϊκού «εισιτηρίου» – όπως αυτό ήρθε από αγωνιστικούς και μη λόγους – μεγένθυνε αυτό το «αγκάθι». Άρα οι «κυανοκίτρινοι» βρίσκονται μπροστά σε ένα «σταυροδρόμι». Ή να πληρώσουν υπέρογκα ποσά σε παίκτες που ναι μεν τους ξέρουμε όλοι αλλά θα έρθουν στην ομάδα με κυρίως κίνητρο το οικονομικό ή θα βασιστούν στο «μάτι» τους, που με τη πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και καλύτερο. Ακολουθούν τον τελευταίο δρόμο και τα πάνε μια χαρά.
Έτσι λοιπόν έχουν αποφασίσει να επενδύσουν σε ποδοσφαιριστές που ναι μεν μπορεί να μην τους ξέρουν πολλοί, αλλά κάνουν και με το παραπάνω τη δουλειά τους. Αλλά ακόμη και αυτό μόνο εύκολο δεν είναι. Το Αγρίνιο είναι ίσως η πιο «απομονωμένη» πόλη της Ελλάδας. Χωρίς αεροδρόμιο, ενώ το οδικό δίκτυο σύνδεσης με την Αθήνα είναι μία «καρμανιόλα». Αυτή η παράμετρος μπορεί να φαίνεται «μικρής σημασίας», αλλά φέρτε τον εαυτό σας στη θέση κάποιου ξένου παίκτη, που πάει για πρώτη φορά σε μία χώρα και του λένε πως αυτός ή ακόμη χειρότερα η οικογένειά του, θα πρέπει να ταξιδεύει στην Αθηνών-Πατρών κάθε φορά που θέλει ή να έρθει στο Αγρίνιο ή να πάνε στη πατρίδα τους. Απλά τρομακτικό. Έχουν «χαλάσει» μεταγραφές για αυτόν τον λόγο. Άρα και αυτό είναι ένα «μείον». Οπότε τα «καναρίνια» καλούνται να ξεπεράσουν ακόμη ένα «εμπόδιο».΄Με αυτά τα δεδομένα βγαίνουν κάθε μεταγραφική περίοδο στην αγορά. Αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά.
Οι λόγοι πολλοί. Εξαιρετικές σχέσεις με ξένες ομάδες που τους εμπιστεύονται. Π.χ. Μπενφίκα ή Μπράγκα. Διασυνδέσεις στην Αργεντινή και δημιουργία πολύ καλών «κονέ» στη λατινοαμερικάνικη χώρα που έχει ίσως τη μεγαλύτερη παραγωγή ποδοσφαιριστών σε όλο το κόσμο. Με συνεχή ταξίδια και γνωριμίες, ξέρουν τι να δουν και πότε. Και κυρίως ένα πολύ καλό όνομα – όπως προαναφέραμε – στην αγορά. Όποιος ξένος σηκώσει το τηλέφωνο και πάρει κάποιον συμπατριώτη του που έχει παίξει στον Παναιτωλικό για πληροφορίες σε περίπτωση που είναι σε συζητήσεις μαζί του, θα ακούσει μόνο τα καλύτερα. Όλα αυτά μαζί δείχνουν σε θέση να καλύψουν τα «εμπόδια» που υπάρχουν και δεν ευθύνονται εκείνοι για αυτά.
Έτσι φτάνουμε στη «σούμα», που ούτως ή άλλως αυτή είναι που έχει σημασία. Τι έχουν πετύχει λοιπόν οι «κυανοκίτρινοι» τα τελευταία χρόνια; Όταν τους απασχολεί ένας παίκτης, αυτόματα εκείνος να θεωρείται εν δυνάμη «στόχος« πολλών ομάδων, ενώ όταν φέρνουν έναν άλλον να «τσεκάρεται» μόνο και μόνο επειδή τον απέκτησαν. Στη λογικό του… κάτι θα «λέει» για να τον έφεραν στο Αγρίνιο. Οκ, θα πει κάποιος πως ο Βιγιαφάνιες ήταν τρόπο τινά γνωστός, από το παλαιότερο «φλερτ» του με τον Ολυμπιακό αν και πιτσιρικάς.Πόσοι όμως τον πίστεψαν; Λίγοι εκτός Αγρινίου. Μην πει κάποιος όμως ότι γνώριζαν τον Μαρτίνες, τον Γοδόι, τον Γκάλο, τον Εντζεγκουέλε ή ακόμη και τον Μπουμάλ όταν ο Παναιτωλικός τους έφερνε στην Ελλάδα. Ή ακόμη και τον Μπαρμπόσα που πριν από χρόνια τα «καναρίνια» είχαν κάνει το παν για να τον αποκτήσουν και τώρα αγωνίζεται στην ΑΕΚ. Ή να πάμε σε περιπτώσεις Άσκες που η Βόλφσμουργκ έδωσε πάνω από ένα εκατομμύριο για να τον αποκτήσει μετά το περσινό Κόπα Αμέρικα, στους δύο Μπεχαράνο που μπορεί να έφυγαν δανεικοί αλλά στη Λατινική Αμερική ακόμη… περνά η μπογιά τους ή ακόμη και στις περιπτώσεις Άντι, Ανέν, Ράφαελ που έφυγαν από τη χώρα μας και συνεχίζουν να παίζουν σε υψηλό επίπεδο. Τη στιγμή μάλιστα που στον…. ίδιο δρόμο βαδίζει και ο Ουάρντα, που ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων και μετά από μόλις έξι μήνες το όνομά του «παίζει» για πολλές ομάδες, εντός και εκτός συνόρων.
Σίγουρα ο Παναιτωλικός δεν έβγαλε χρήματα από όλους, καθώς πολλοί αποχώρησαν ως ελεύθεροι, αλλά αυτό αποτελεί συνάρτηση του ότι η ομάδα ακόμη «μεγαλώνει». Έτσι ήταν δύσκολο σε ορισμένες περιπτώσεις να τους κρατήσει για πολύ, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί ότι παίρνει το credit ότι τους ανακάλυψε. Παράλλληλα προσπαθεί να βελτιώσει και την εγχώρια παραγωγή παικτών και να «βγάλει» και άλλους «Μπακάκηδες», ενώ ας μην ξεχνάμε πως έφερε εκ νέου στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο έμπειρους παίκτες αλλά όχι «βετεράνους» όπως τον Μαλεζά.
Η λίστα είναι μακρά και ίσως ξεχνάμε κάποιον, αλλά η ουσία είναι πως στο Αγρίνιο έχουν πλέον δημιουργήσει μία «σχολή» και αυτό το πιστώνονται εκείνοι που ηγούνται του συλλόγου. Αυτή είναι η «ωμή» πραγματικότητα. Τα «καναρίνια» διαθέτουν αυτή τη στιγμή αν όχι το καλύτερο, ένα από τα κορυφαία δίκτυα σκάουτινγκ στην Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται.