Τόσο στο Ηράκλειο μια βδομάδα πριν στο 1-1 με τον ΟΦΗ, όσο και χθες στην ήττα από την ΑΕΚ με 2-0 στο Αγρίνιο, ο Παναιτωλικός έβγαλε (στο μεγαλύτερο διάστημα) εικόνα συμπαγούς συνόλου, που υπηρέτησε την τακτική την οποία επέλεξε ο προπονητής του. Και αμυντικής λειτουργίας που καμία σχέση δεν έχει με την περσινή.
Παρατηρώντας τους παίκτες που επιλέχθηκαν στο αρχικό σχήμα, που ήταν ακριβώς ίδιοι στα δύο ματς, διαπιστώνει κανείς ότι με εξαίρεση τον νεοφερμένο Ματσόλα, οι υπόλοιποι 10 έχουν γνώση της Ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Όλοι (εκτός Καρασαλίδη) έχουν δουλέψει με τον Χάβο και στο παρελθόν.
Οι 7 ήταν πέρσι στον Παναιτωλικό. Όσοι έπαιζαν σε άλλες ομάδες, δηλαδή ο Καρασαλίδης (Ξάνθη), ο Βάντερσον (Λαμία) και ο Μάζουρεκ (Λέφσκι), έχουν μεγάλη εμπειρία από τη Super League. Όλα αυτά βοηθούν τον Παναιτωλικό να παρουσιάζει ικανοποιητική ομοιογένεια, παρότι είμαστε ακόμα στην αρχή και υπάρχουν πάρα πολλά περιθώρια να τη βελτιώσει.
Βεβαίως κάποιος -σωστά- θα επισημάνει τις επιθετικές αδυναμίες που προκαλεί η τριάδα στην άμυνα, αφού λείπουν από το σχήμα οι ακραίοι επιθετικοί (Μεντόσα, Αριγίμπι, Νουάρτε), ενώ τα δύο μπακ (Τζανακάκης – Βάντερσον) δεν είναι φουλ μπακ, αλλά αμυντικοί.
Το χθεσινό ματς επανέφερε μνήμες της περσινής σεζόν, γιατί ο Παναιτωλικός δέχτηκε γκολ από στημένο. Το είχε διορθώσει παίζοντας ζώνη στις στατικές φάσεις, αλλά ο Λιβάια βρήκε τον τρόπο να σκοράρει με κεφαλιά από κόρνερ.
Γενικά πάντως, η ομάδα δεν έχει σχέση με πέρσι. Έστω κι αν το εξαιρετικά δύσκολο πρόγραμμα είναι τροχοπέδη, μπορεί να διορθώσει τις αδυναμίες, να αξιοποιήσει τις εμπειρίες που παίρνει σε κάθε ματς και να “χτίσει” με υπομονή ένα αξιόμαχο σύνολο. Η βάση υπάρχει. Δουλειά χρειάζεται και χρόνος.