Δανεικοί παίκτες: Συνηθισμένο φαινόμενο στη Super League. Και τις τελευταίες μέρες κάθε μεταγραφικής περιόδου, γίνεται μάχη για το, ποιος θα πάρει, από που και ποιον. Πολλοί λένε ότι οι δανεισμοί παικτών μεταξύ ομάδων που αγωνίζονται στο ίδιο πρωτάθλημα, δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης του δανειζόμενου από τον δανειστή και ότι αυτές συνεπάγονται. Ας το αντιπαρέλθουμε, επειδή δεν είναι κάτι αυταπόδεικτο.
Στεκόμαστε στο εξόφθαλμο. Πολλές μικρομεσαίες ομάδες που έχουν καλές σχέσεις οδηγούνται σ’ αυτή τη συναλλαγή (φέρε παίκτες που περισσεύουν) με τα «αφεντικά» του ελληνικού ποδοσφαίρου, την οποία ενδεχομένως κάπου πρέπει να εξαργυρώσουν. Πού; Βρείτε το εσείς…
Πάμε παρακάτω. Ο Ατρόμητος π.χ. πήρε δανεικούς από τον ΠΑΟΚ τον Γιαννούλη, τον Χατζηισαΐα, τον Ουάρντα και από τον Ολυμπιακό τον Ρισβάνη. Υπήρχε περίπτωση να είχε κάποιον απ’ αυτούς (πόσο μάλλον και τους τέσσερις) αν οι ομάδες στις οποίες ανήκουν δεν πλήρωναν το μεγαλύτερο μέρος (σε κάποιες περιπτώσεις και όλο) του συμβολαίου τους; Η απάντηση είναι όχι.
Άρα ο Ατρόμητος (τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες ομάδες) έχει μια ενδεκάδα παικτών, στην οποία πληρώνει τους επτά με συμβόλαια που αντέχουν οι μικρομεσαίες ομάδες. Και άλλους τέσσερις μεγαλύτερης αξίας (ποδοσφαιρικής και οικονομικής) που πληρώνει ένα μέρος και το υπόλοιπο καλύπτεται από… αντιπάλους.
Συγκρίνετε τώρα με μία ομάδα, η οποία πεισματικά αρνείται να υποκύψει σ’ αυτόν τον… πειρασμό, όπως ο Παναιτωλικός. Διατηρεί την αξιοπρέπειά του, κινείται με λογική στα οικονομικά για να μην διογκώσει χρέη και γίνει Ηρακλής, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στον (κάθε) Ατρόμητο ο οποίος διαθέτει τέσσερις παίκτες ανώτερης ποδοσφαιρικής αξίας, σχεδόν τζάμπα.
Ας το δούμε κι απ’ την ανάποδη. Να είχε ο Παναιτωλικός τζάμπα τα «βαριά» χαρτιά του, Κυριακίδη, Μοράρ, Λόπες, Ντίας (τυχαία η επιλογή) που ενδεχομένως να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό του πάνω από μισό εκατομμύριο το χρόνο (συμβόλαια, μισθοί, σπίτια, αυτοκίνητα κ.α.). Αυτό σημαίνει ότι θα είχε πολύ καλύτερη οικονομική θέση. Ή απ’ τα χρήματα που θα εξοικονομούσε, μπορούσε να πάρει ένα – δύο ισάξιους παίκτες να προσθέσει στο ρόστερ του.
Όμως στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, η αξιοπρέπεια και η αυτοδυναμία κοστίζει. Ο Παναιτωλικός μπορεί να υπερηφανεύεται ότι δεν θα μπει στην ουρά εκείνων που παρακαλούν «δώσε και σε μένα… θείε». Ότι κάνει το κάνει μόνος του.