Για τη νέα σελίδα που γύρισε στην καριέρα του και την απόφασή του να αναλάβει το πόστο του προπονητή τερματοφυλάκων του Παναιτωλικού, μίλησε ο Λουίτζι Τσέναμο στην ιστοσελίδα gazzetta.gr.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ
-Πρώτες σκέψεις;
Πλημμύρα σκέψεων και δεν θέλω να φανταστώ πως θα ήταν αν δεν είχα τη δυνατότητα και την ευκαιρία να είμαι παίκτης-προπονητής για τέσσερις μήνες. Ετσι μπήκα σταδιακά στα νέα δεδομένα. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Είναι τιμή και χαρά να συνεχίζω στον σύλλογο που αγάπησα. Πάντως ευτυχώς που είχα το προνόμιο να γυρίσω σταδιακά σελίδα.
-Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να πάρει την απόφαση και να κρεμάσει τα παπούτσια του;
Τα τελευταία πέντε χρόνια σκεφτόμουν πως θα είναι αυτή η στιγμή. Δεν το αποφάσισα εγώ αλλά το σώμα μου. Εκείνο μου έδειξε μέρα με την ημέρα πως είναι έξυπνο, φρόνιμο και σωστό να μην πιέζομαι άλλο. Το ερώτημα πλέον δεν ήταν αν θα συνεχίσω ή όχι, αλλά αν θέλω να παραμείνω τερματοφύλακας στο επίπεδο που ήμουν ή σε κάποιο χαμηλότερο. Εχω μάθει να πιέζω τον εαυτό μου στους αγώνες και την προπόνηση και κάθε τι άλλο, δεν θα μου άρεσε.
-Τι σκέφτηκες όταν έφτασες στο γήπεδο και δεν άλλαξες;
Τα αποδυτήρια των παικτών είναι δεξιά όπως μπαίνεις στο γήπεδο και εγώ πήγα ευθεία. Οταν μάλιστα μου είπε ο Μάκης Μπελεβώνης (σ.σ. ο παλαίμαχος άσος που πλέον έχει πόστο στην ομάδα) να μπω και να δω τις αλλαγές που έγιναν, του είπα ‘όχι Μάκη’. Αλήθεια δεν πήγα. Οταν παίρνεις μία τέτοια απόφαση, καλό είναι να τη στηρίζεις. Δεν μπήκα καν να δω ποιος κάθεται πλέον στη θέση που καθόμουν εγώ,
-Κεφάλαιο Παναιτωλικός;
Η ομάδα με την οποία δέθηκα περισσότερο από όλες. Και αυτό είναι αμοιβαίο, όχι μόνο στα λόγια αλλά και με πράξεις. Το τι έχω κάνει εγώ για τον σύλλογο είναι αναμφισβήτητο και τώρα ο Παναιτωλικός μου δείχνει μεγάλη εμπιστοσύνη. Βρίσκομαι στη θέση ενός άλλου προσώπου που αγαπήθηκε όσο λίγοι στο Αγρίνιο, του Κώστα Νικολαϊδη. Ενός ανθρώπου σύμβολο. Ελπίζω να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης τόσο της διοίκησης όσο και του Τραϊανού Δέλλα και να βοηθήσω την ομάδα. Θα σου πω κάτι, Είμαι φίλαθλος του Παναιτωλικού και της νοοτροπίας πρεσβεύει. Οχι μόνο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Εχει να κάνει και με τα πιστεύω του ανθρώπου στην καθημερινή του ζωή. Το ήθος και την αξιοπιστία του.
-Τι θυμάσαι πιο έντονα;
Ξεκάθαρα την άνοδο στην Α Εθνική τη σεζόν 2010/11. Αυτά που ζήσαμε εύχομαι να τα βιώσει ένας παίκτης, έστω και μια φορά στην καριέρα του. Δεν ήταν απλά μία στιγμή. Ηταν απερίγραπτο αυτό που γίνονταν για δύο μήνες, από τότε που φάνηκε πως θα ανεβούμε. Η φιέστα και η απονομή που είδατε όλοι, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Τα όσα ζούσαμε καθημερινά, δεν περιγράφονται με λόγια.
-Πώς σε αντιμετωπίζουν οι μέχρι πρότινος συμπαίκτες σου;
Με χαμόγελα (σ.σ. γέλια). Με τους περισσότερους είχα συζητήσει το ενδεχόμενο να σταματήσω. Με ρώτησαν πως νιώθω, αν είμαι σίγουρος και στο πρόσωπό τους κατάλαβα πως πήρα τη σωστή απόφαση για μένα.
-Πώς θα χαρακτήριζες της καριέρα σου;
Οποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια.
-Γιατί;
Πάρα πολύ κόπος και πολύ προπόνηση για να φτάσω εδώ που έφτασα, ώστε να καλύψω τις λάθος επιλογές του μυαλού του. Το αποτέλεσμα της καριέρας μου, στο όποιο επίπεδο έφτασα, έγινε από λάθος επιλογές και από πολύ σωματική προσπάθεια. Εγώ αδίκησα τον εαυτό μου. Μέχρι τα 29 μου περίπου οι περισσότερες επιλογές μου ήταν εσφαλμένες. Εβαζα δύσκολα στον εαυτό μου. Ασφαλώς και η καριέρα μου θα μπορούσε να είχε πάρει διαφορετική τροπή, αν έπαιρνα πιο σωστές αποφάσεις.
-Η καλύτερη στιγμή;
Ως μεμονωμένη, ήταν τη σεζόν 2016/17, όταν με τη Λαμία απέκρουσα πέναλτι στο ματς με τον Αρη. Ηταν στην ίδια εστία που έπαιξα τα τελευταία λεπτά της καριέρας μου (σ.σ. στις 03/12/2017, Λαμία-Παναιτωλικός). Οχι μόνο γήπεδο, αλλά και εστία.
-Ως σεζόν συνολικά;
Θα έλεγα την πρώτη μου στον Ατρόμητο (σ.σ. 2013/14). Τότε μάλιστα βρέθηκα και κοντά ώστε να κληθώ στην Εθνική. Θεωρώ πως ήμουν στο κορυφαίο σημείο της καριέρας μου.
-Η χειρότερη;
Θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι στην Τούμπα με τον Ατρόμητο, όπου εν μέσω προσωπικών και οικογενειακών προβλημάτων δέχθηκα να παίξω και η απόφασή μου αποδείχθηκε εσφαλμένη. Δέχθηκα δύο γκολ, το ένα χειρότερο από το άλλο.
-Καλύτερος επιθετικός που έχει αντιμετωπίσει;
Ο Λυμπερόπουλος….
-Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να γίνει τερματοφύλακας; Αν σε ρώταγε ένα μικρό παιδί.
Να ζει για αυτό και μόνο τότε να το ακολουθήσει. Θέλει πάρα πολύ προπόνηση. Να ‘κλέβει’ πράγματα από άλλους τερματοφύλακες, να δουλεύει και να έχει… ψώνιο με τη θέση. Ναι, ναι… Πρέπει να έχεις το ψώνιο. Να σκέφτεσαι καθημερινά και συνέχεια πως θα ‘καθαρίζεις’ κάθε φάση. Μόνο αν πιστεύει όλα αυτά και είναι βέβαιος, να προχωρήσει και να γίνει γκολκίπερ.
-Σε τι διαφέρει η θέση του τερματοφύλακα από τις άλλες.
Ο τερματοφύλακας είναι μόνος του. Εχει πάρα πολύ ώρα για να σκεφτεί. Οταν η μπάλα παίζεται, ο τερματοφύλακας δεν συμμετέχει στον ρυθμό του αγώνα. Για αυτό πρέπει να έχει αυτοσυγκέντρωση και αυτοέλεγχο. Να μην αφαιρείται. Πρόκειται για ένα να διαφορετικό άθλημα, που έχει και στοιχεία από ποδόσφαιρο. Σίγουρα πρέπει να ξέρεις μπάλα, αλλά είναι διαφορετικό. Πρόκειται για ένα άθλημα μέσα σε ένα άλλο.
-Εσύ γιατί έγινες τερματοφύλακας;
Γιατί στη γειτονιά μου όταν παίζαμε στις αλάνες, οι άλλοι τα… έτρωγαν (σ.σ. γέλια). Ε κάποιος έπρεπε να ΄καθαρίσει’ και για αυτό πήρα την ευθύνη.
-Πώς βλέπεις την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο ποδόσφαιρο;
Είναι μία μεταβατική κατάσταση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τελευταία πιάσει πάτο. Πάντως είμαι αισιόδοξος πως πλέον η πορεία του θα είναι ανοδική.