Σε ακόμη ένα ματς ο Παναιτωλικός «ένιωσε» πώς είναι να σε αδικούν. Λίγο, πολύ, «διακριτικά», «ωμά» δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι πως δεν είχε τη σωστή αντιμετώπιση από τον παράγοντα διαιτησία. Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό αλλά διαχρονικό, καθώς στο Αγρίνιο έχουν «συνηθίσει» σε ανάλογες αντιμετωπίσεις. Ωστόσο τα «καναρίνια» κόντρα σε πολλούς όχι μόνο έχουν εδραιωθεί στη πρώτη κατηγορία, αλλά δύο σερί σεζόν «φλερτάρουν» με την ευρωπαϊκή τους έξοδο. Πέρσι αυτή δεν ήρθε, φέτος προβάλει δύσκολη, αλλά τουλάχιστον το «πάλεψαν». Ακόμη όμως και η «μονιμοποίηση» στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος υπό αντίξοες συνθήκες, είναι ένα παράσημο που μπορεί να καμαρώνει κάποιος.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, αν ο Παναιτωλικός είχε 50-50 διαιτησία θα μετρούσε αυτή τη στιγμή ίσως και οκτώ βαθμούς περισσότερους. Και αυτό αφορά περιπτώσεις γκολ που είτε δεν μέτρησαν (π.χ. στη Ξάνθη), είτε μέτρησαν αντικανονικά εις βάρος του (π.χ. το δεύτερο στη Νέα Σμύρνη), περιπτώσεις πέναλτι-εφευρέσεων (π.χ. στη Λιβαδειά), περιπτώσεις πέναλτι που δεν του δόθηκαν (π.χ. στη Τούμπα) και περιπτώσεις αποβολών που έκριναν τη πορεία μίας αναμέτρησης (π.χ. στη Λιβαδειά, στη Νέα Σμύρνη ή στο Φάληρο). Και όχι τις κάρτες που «φορτώνονται» συνέχεια οι «κυανοκίτρινοι». Αυτό αποτελεί άλλου παπά ευαγγέλιο. Επειδή όμως στη μπάλα υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας, πρέπει να αποδεχθούμε όλοι μας πως το λάθος είναι στη φύση μας. Ωστόσο ακόμη και αν θέλουμε να φανούμε καλοπροαίρετοι, δεν γίνεται. Βλέπετε ως αντιστάθμισμα όλων αυτών ο Παναιτωλικός έχει ευνοηθεί ουσιαστικά μόνο μία φορά, στο γκολ οφ-σάιντ που σημείωσε ο Μαρκόφσκι στη Λιβαδειά. Και μετά για να «πατσιστεί» εκείνη η φάση, τον… έσφαξαν στο πόδι (πέναλτι «μαϊμού» υπέρ του Λεβαδειακού, άδικη αποβολή του Ντιέγκο Μπεχαράνο, χαρίστηκαν δύο αποβολές στον Λεβαδειακό κτλ). Έτσι όταν τα λάθη είναι… μονόπατα, κάποια στιγμή υπάρχει η αμφιβολία. Ότι πλέον δεν μπορεί να αφορούν όλα τον παράγοντα τύχη-άνθρωπος-κακιά στιγμή. Τόσα χρόνια άπαντες στη πιάτσα σχολιάζουν ότι οι «κυανοκίτρινοι» είναι από τις πιο αδικημένες ομάδες στην Ελλάδα. Αν όχι η πιο αδικημένη. Ας δούμε όμως το «γιατί». Υπάρχουν λόγοι. Το γιατί θυμίζουν στο Αγρίνιο κάτι σαν το «Γαλατικό χωριό» που αντιστέκεται, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εδώ.
1)Σε πολλούς «ακούγεται» άσχημο ότι ο Παναιτωλικός ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία απόκτησης δανεικών. Πληρωμένων, «ελεύθερων» και μη «επισήμων», γιατί πλέον στην Ελλάδα υπάρχει και αυτή η μόδα. Ξέχωρα από το αγωνιστικό «κέρδος» του να έχεις έναν ή και περισσότερους επιπλέον παίκτες υπάρχει και το οικονομικό σκέλος. Αν π.χ. έχεις στο ρόστερ δύο δανεικούς και μάλιστα πληρωμένους, αυτόματα το μπάτζετ σου «απελευθερώνεται» κατά περίπου 400.000 ευρώ. Με την εφορία να ανέρχεται στο 40%, τόσο «κοστίζει» σε κάθε ομάδα ένας παίκτης που λαμβάνει περίπου 130.000 ευρώ, συμβόλαιο που «φωτογραφίζει» τον μέσο όρο της κατηγορίας. Ξέρετε κανέναν που να του…. χαρίζουν σχεδόν μισό χαρτί και να λέει «όχι» γιατί είναι ενάντια στςι αρχές του. Ο Φώτης Κωστούλας αυτό κάνει. Γιατί δεν θέλει να δίνει δικαιώματα. Λένε πως « η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται».
2) Η στάση του Παναιτωλικού σε όλες τις ψηφοφορίες της Σούπερ Λιγκ τον έχουν κατατάξει στους «ανένταχτους». Για παράδειγμα. Τα «καναρίνια» τάχθηκαν υπέρ της υποψηφιότητας του Γιώργου Μποροβήλου, ωστόσο όταν πέρσι αδικήθηκαν κατάφορα στο ζήτημα αλλαγής ωρών -είχαν ζητήσει δύο φορές να παίξουν το απόγευμα αντί για το μεσημέρι για να μπορούν να μετακινηθούν πιο άνετα π.χ. στα Χανιά – και η διοργανώτρια αρχή το αρνήθηκε, ενώ άλλες ομάδες της… ρωτούσε πότε… βολεύονταν να παίξουν, εξέδωσε ονομαστική ανακοίνωση κατά του. Κατά καιρούς έχουν ταχθεί με τη πλειοψηφία, όμως πολλές φορές έχουν πάρει το μέρος της μειοψηφίας. Για παράδειγμα στη τελευταία ψηφοφορία που έγινε τον περασμένο Νοέμβριο για την ανάδειξη των τριών εκπροσώπων της διοργανώτριας αρχής στην ΕΠΟ, τα «καναρίνια» ήταν η μοναδική ομάδα πλην των θεωρητικά «μεγάλων» (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκού), που δεν ψήφισαν τους τρεις υποψήφιους που κατέβηκαν ως «μπλοκ» (του Πανιωνίου, του Ηρακλή και του Ολυμπιακού).
3)Το ότι η ομάδα ποτέ δεν καταφεύγει σε… ακραίες διαμαρτυρίες, εκλαμβάνεται πολλές φορές ως «αδυναμία». Για παράδειγμα «ντου» στο Αγρίνιο δεν γίνονται ποτέ, διάφοροι «σεκιούριτι» δεν… σουλατσάρουν πέριξ του γηπέδου, ενώ γενικά οι αντιδράσεις της ομάδας όταν την αδικούν είναι σε κόσμια πλαίσια. Για παράδειγμα, κατά τύχη στο ξενοδοχείο που διανυκτέρευσε η αποστολή πριν το ματς της Ξάνθης, έτυχε να βρίσκονται εκεί υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΠΟ. Όταν βρέθηκαν τετ α τετ με παράγοντες των «κυανοκίτρινων», έγιναν αποδέκτες παραπόνων τους σε κόσμιο πλαίσιο, για τις διαιτησίες που έχουν και κυρίως για τον τότε ορισμό του Τζήλου στο ματς με ομώνυμη ομάδα. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας τόνιζαν πως στον Παναιτωλικό δεν έχουν κάτι να… φοβηθούν. Αποτέλεσμα: Ο ρέφερι και ο βοηθός Γεωργιάδης ακύρωσαν ως οφ σάιντ καθαρό γκολ του Μαρκόφσκι στο 1-1 και ο διαιητής απέβαλε «τραβηγμένα» τον Βιγιαφάνιες όταν το σκορ ήταν 2-1. Πάλι καλά που δεν είχαν κάτι να… φοβηθούν.
4)Ο Παναιτωλικός τα τελευταία χρόνια είναι μία ομάδα που έχει πουλήσει παίκτη του σε όλες τις θεωρητικά «μεγάλες» της χώρας. Κατά χρονική σειρά τον Μπακάκη στην ΑΕΚ, τον Μαρτίνες στον Ολυμπιακό και τον Βιγιαφάνιες στον Παναθηναϊκό, ενώ υπάρχει και η περίπτωση Μαλεζά που λογίζεται ως έναν βαθμό πώληση στον ΠΑΟΚ, αφού ο «Δικέφαλος του Βορρά» κατέβαλε τη ρήτρα του έμπειρου στόπερ. Στο Αγρίνιο ποτέ δεν είπαν «πουλάμε» και ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία να μεταφέρουν παρασκηνιακά «εκείνοι δίνουν τόσα, εσείς τον θέλετε;». Δηλαδή ουδέποτε περίμεναν το «οκ» για να μπουν σε διαδικασία συζητήσεων με κάποια ομάδα. Ίσως ορισμένοι να έχουν… συνηθίσει αλλιώς.
Τα παραπάνω τέσσερα δεδομένα είναι ίσως αυτά που… ενοχλούν και για αυτό ο Παναιτωλικός βρίσκεται συχνά πυκνά – ίσως και συνέχεια – στο «στόχαστρο». Στο «σταυροδρόμι» που έχει συνεχώς μπροστά του, δεν άλλαξε ποτέ πορεία. Άλλωστε στη ζωή όλα είναι… δανεικά.